Het verdriet is groot,
Ik was jong, niet in jaren, wel in mijn eigen zijn. Terwijl mijn vriendinnetjes dansende reflecties van zichzelf zien in de spiegels van nachtclubs lig ik op bed, het voelt alsof een klein stukje van mij is heen gegaan, en het was nog niet eens 10 weken. Een miskraam. Dat dat tot de mogelijkheden behoorde was ondenkbaar. Naïef! Uiteraard.
De ziel was terug gegaan naar boven, maar waarom?
Begin 2011
Deze vraag hield me bezig, maar snel daarna was ik kotsmisselijk en kwam ik in een achtbaan.
Vanaf mijn 25ste roep ik al dat ik graag 3 tweelingen wil, het universum heeft me gehoord. Een bevestiging van iets waar ik vaker merk, ze horen me. Het zijn er twee. Met vollle vertrouwen ben ik in verwachting van een tweeling, zelfverzekerd dat ik ze beide gezond op de wereld ga zetten.
Ik begin te lezen op internet en de horror verhalen over tweeling bevallingen en hoe vaak het mis kan gaan doemen op. Toch hou ik vertrouwen in mezelf en mijn lichaam. Dit gaat ons lukken.
Even verlies ik het vertrouwen in mijn lichaam en in het universum, met 23.5 lig ik met weeën in het ziekenhuis. Vanaf 24 weken houden ze kindjes in leven na vroeg geboorte, maar als er eentje nou bij 23.6 komt en de andere bij 24? Mijn angst is groot, maar mijn kansen zijn goed aangezien het 2 eiig is en ze een eigen placenta hebben. Daarnaast vind ik na een dag wankelen, mijn balans en vertrouwen, in mijn lichaam terug. Ze zijn niet voor niks met zijn 2e gekomen is mijn mantra.
Vanaf toen was ik meteen medisch en lag ik weken in het ziekenhuis en thuis in bed. Plat, niks doen, niet lopen was het advies. Het enige wat ik kon was muziek luisteren, mediteren, films kijken en breien. JA breien. Dat was 10 jaar geleden nog niet hip. Talloze babydekentjes en een enorme plaid voor mijn bed van dikke gare waren het resultaat van 10 weken in bed. Letterlijk een oven. Veel tijd om na te denken over de kindjes en mijn rol als moeder. En in een rolstoel naar de babydump.
Vanaf 34 weken mocht ik weer lopen, de gevarenzone was voorbij en ik voelde me een tikkende tijdbom.
De band was sterk met mijn twee jongens. Ik wist precies wie wie was en ze waren erg aanhankelijk. Tijn, degene die ingedaald was had een sterke persoonlijkheid, wilskrachtig en was eigenwijs. Loet, was de gevoelige, die paste zich aan aan mijn ritme en was rustig in de buik, hij hield ook rekening met Tijn qua liggen.
Toen we de bij de gynaecoloog zaten vertelde ze me dat het handig was dat ik een naam had voor Baby 1 en Baby 2. Ja duh dacht ik, maar dat is zo afhankelijk van hoe ze geboren worden. Bij een natuurlijke bevalling zal Tijn er als eerste uitkomen als baby 1.
En bij een keizersnede zou baby 1 Loet worden.
De namen waren belangrijk voor mij. Ook de 2e namen. Wat ik toen nog niet wist maar achteraf bijzonder vind is dat Tijn Diederik vernoemd is naar mijn broertje en ook erg op hem lijkt. En dat mijn andere zoon Loet Pim. vernoemd is naar Jeroens vader en ook erg veel op jeroens familie lijkt. De tweeling is geboren op de verjaardag van mijn broertje.
September 2011
De bevalling ging snel, nadat Tijn geboren was knipperde ik met mijn ogen en daar was Loetje. 4 minuten zat er tussen. Net genoeg om de navelstreng te knippen en hem in doeken te wikkelen.
Ze waren 2400 en 2500 gram en loet had lichte complicaties en moest mee naar een andere kamer. Direct kwam mijn moeder instinct op gang en stuurde ik mijn man achter hem aan, die Tijn nog op de arm droeg. Straks zouden ze hem verwisselen met een andere baby. (haha ik denk iets te veel films gekeken)
Voor mijn gevoel duurde het uren dat ik daar alleen op de kamer lag, (ondertussen kreeg ik beschuit met muisjes) in werkelijkheid lagen ze na 10 minuten beide weer op mijn borst.
De vraag of ik van beide even veel kon houden op hetzelfde moment is vaak door mijn hoofd gegaan toen ik in verwachting was, maar toen ze daar lagen, het was er ineens. Intense liefde voor beide.
Toen opeens waren we een gezin. Het hele stadium van flaneren met je baby door Amsterdam in een artipoppe draagzak en lekker een hapje eten in de stad met een slapende baby in de buggaboo sla je direct over. De kruidvat kon ik nauwelijks in, laat staan op bezoek bij vriendinnetjes 3 hoog in de Jordaan.
De borstvoeding kwam op gang maar de jongens waren niet sterk genoeg om zelf te drinken. Kolven was het alternatief. Ik was echt een melkmachine, had flesjes vol goud en ze groeide goed. De eerste 3 maanden hebben ze gekolfde moedermelk gedronken, daarna ben ik gaan afbouwen, want het was veel om en te kolven en daarna ook 2 kleintje te voeden. Er bleef geen tijd over.
Geen roze wolk. Het eerste jaar was pittig, de oudste was minimaal 7 uur per dag aan het huilen, lees krijsen en de andere deed mee. Krampjes, verschillende voedingen, osteopathie, krachtige stenen, helderziende, geen duidelijke redenen, geen aanwijzingen.
Niemand wist wat het kon zijn, in het ziekenhuis opperde ze al na 3 maanden om ze beide op te laten nemen ter observatie, ik wilde het niet. Ik was eigenwijs en wilde het zelf doen. Voelde als falen om ze op te laten nemen. Na maanden en maanden ploeteren was ik echt op en belde ik huilend het ziekenhuis.
De liefde voor beide was nog steeds sterk, de drang om de baby die heel veel huilde extra bij me te nemen en aandacht te geven was er. Hij nam zijn rol als oudste kind en pakte meer aandacht. Ik voelde me daar wel schuldig over, maar had geen tijd om er lang bij stil te staan.
Uiteindelijk bij 12 maanden hield het op. Het werd stil en rustiger, ik deed een workshop fotografie en begon weer een beetje met leven. Ik moest gewoon accepteren dat je het met een tweeling niet allemaal alleen kan doen. Hulp in huis! Onze reddende engel Carla!
28 oktober 2020
De periode rondom de miskraam is weggezakt in mijn geheugen, op de 28 denk ik er wel altijd aan. De jongens zijn inmiddels 9 en de rolverdeling tussen die twee was zo sterk. Een oude ziel en zijn beschermer. Voor mij is het duidelijk dat ze niet zonder elkaar op aarde hadden kunnen komen.
Bedankt voor het lezen, ik hoop dat jij ook je bevallingsverhaal en evt. miskramen bespreekbaar maakt. In liefde, Floortje