Familieopstellingen, iets wat ons al lange tijd bezighoudt. Helemaal nu we volop in de leuke achtbaan van zelfontwikkeling zitten J. We hebben de afgelopen periode al vele bijzondere ervaringen samen gedeeld bij verschillende Spirit Workers. Maar de ervaring bij Jacqueline en Wietse is er 1 om met een gouden strik te bewaren. 2 ervaren begeleiders in het energetische opstellen van systemen. Telkens weer staan we versteld van de impact van een energetische sessie.
We werden door Jacqueline en Wietse uitgenodigd om een familieopstelling te komen doen.‘O, leuk! Dat gaan we doen Floor’! Diep van binnen wist ik dat dit wel weer eens en enorme impact zou hebben. Maar telkens weer, als we onderweg zijn naar een afspraak met een Spirit Worker, besef ik me niet hoeveel impact en waardevol een sessie daadwerkelijk kan zijn. Dit komt omdat mijn brein de aankomende sessie vaak rationaliseert. Toch weet ik diep van binnen ergens dat iedere sessie een soort van rit in een achtbaan is, waar we van tevoren niet kunnen weten hoe zo’n rit gaat voelen.
Vol gas en vol goede moed reden we door de weilanden richting de plek waar de opstelling plaats zou vinden. ‘Er zijn ook representanten aanwezig tijdens de sessie, die onze familie vertegenwoordigen.’ ,vertelde Floor al van tevoren. Al pratende reden we de oprit op, daar zagen we een vrouw uit de auto stappen. ‘Floor…… dat is mijn moeder. Let maar op, ik weet het zeker!’. Floor lachte en zei grappend dat we de opstelling gingen doen met de koeien die in de wei stonden. Aangezien wij nogal bizarre ervaringen samen hebben gedeeld, ging ik het nog bijna geloven ook. Maar toen we binnen stapten besefte ik dat dit (helaas) niet zo was. Ca 10 mensen hadden zich al verzameld in de ruimte waar de opstelling plaats zou vinden. Ik fluisterde in floor haar oor: ‘Euhmmm, Floor, zijn al deze mensen representanten voor ons???’ ‘Ja!’ zei Floor. ‘Ok….’ dacht ik, terwijl een ongemakkelijk gevoel zich aan mij opdrong. Ik stimuleer andere vrouwen altijd om vanuit moed en vertrouwen, kwetsbare delen liefdevolle aandacht te geven.
‘Practice wat you preach’….. Ik voelde dat ik nu ook in mijn moedige geitewollen sokken mocht stappen. Dat deed ik, ik trok mijn sokken aan en mocht als eerste op de ‘kwetsbare’ stoel zitten. Ik voelde op die stoel onzekerheid en angst, maar ook een volledige ‘JA!!’. Ik wilde me geven aan deze helende sessie. Mijn intentie was om meer naar het voelen te gaan, de controle los te laten vanuit m’n hoofd, zodat liefde meer en meer mag stromen. Op een steeds diepere laag, liefde die er al is, maar niet altijd volledig stroomt door (onbewuste) blokkades en muurtjes.
Ik mocht gaan staan, met m’n ogen dicht. Jacqueline vertelde mij dat mijn lichaam zou aangeven of mijn vader of moeder als eerste zich mocht opstellen. Ik voelde een beweging naar achteren maken. Ok, zei Jacqueline, we beginnen met jouw moeder. ‘Wie uit de groep voelt dat ze zich als de moeder van Imke mag representeren?’ Ik hoorde achter mij direct een vrouwenstem zeggen dat ze dat wilde en ze stond direct achter me. Ik hoorde Floor achter me verbazend lachen. Nieuwsgierig als ik was keek ik achterom. En ja…… daar stond mijn moeder. Waarvan ik vooraf al wist dat zij mijn moeder zou zijn toen ik de parkeerplaats opreed. Die kwam binnen en direct werd ik diep geraakt. Ik voelde mijn moeder zó dichtbij, dat mijn tranen begonnen te stromen en niet meer te stoppen waren. Mijn moeder is in 2002 overleden. Mijn moeder keek mij niet aan, ik keek haar wel aan, maar miste verbinding. Au…… wat voelde ik mij daar even moederziel alleen en eenzaam. Ik draaide mij om, met mijn rug naar haar toe. Dat voelde fijner, zodat ik het gevoel van afwijzing even kon omzeilen. Ik voelde direct waarom ik in het dagelijks leven het emotioneel binden zo spannend vindt als het gaat om een liefdesrelatie.
Mijn vader (overleden) werd ook opgesteld, maar het was duidelijk dat mijn moeder de broek aan had. Hoe bijzonder dat dit zo duidelijk werd opgesteld, zonder dat ze ook maar iets wisten van mijn gezin. Ik ben opgegroeid in een heel fijn gezin, waar alles veilig voelde. Ik voel me nog steeds gezegend over de manier hoe ik op heb mogen groeien. Dankbaarheid en liefde voeren de boventoon. Waar ik wel steeds meer achter kom is dat er weinig plek was voor emoties. Vanuit een beschermende rol van mijn ouders werden vervelende gevoelens gecompenseerd met een lach. Het glas was bij ons altijd half vol, we hielden van lachen. Maar….. wat hebben we veel ‘weggelachen’. Andere mensen helpen, een steun zijn was bij ons een belangrijk onderdeel. Niet wetende dat dit onbewust ook ten koste gaat van mijzelf. Ik kamp vaak met schuldgevoelens, wil anderen graag helpen en durf daardoor soms niet de waarheid te zeggen waardoor ik mezelf klem zet en de last van de ander op m’n schouders kan dragen omdat ik me daar verantwoordelijk voor voel.
Wat er hierna gebeurde is moeilijk te verwoorden. Maar ik kwam in hele oude stukken terecht van (onbewuste) pijn en energie die ik met mij meedroeg, vanuit de vrouwenlijn. Ik mocht de last die ik van mijn moeder droeg, teruggeven aan mijn moeder. Ik voelde me schuldig en zei tegen haar dat ik het wel wilde dragen. Mijn moeder stelde me gerust en verzocht me liefdevol om de last aan haar terug te geven. Zij beloofde me het zelf te dragen. Zij wilde niets liever dan dat ik mezelf ging bevrijden van last die niet van mij is. Dat deed ik….
Ik werd moe, bleef maar huilen en besefte me dat inmiddels veel representanten zich hadden opgesteld. Ze vertegenwoordigden stukken van mij die geheeld mochten worden. Ik hoorde mensen heel hard huilen, hoesten en bijna overgeven. ‘Ok….’ dacht mijn brein, wat een mallote bedoeling heb ik hier neergezet. Ik kreeg de slappe lach, terwijl ik huilend, als een klein kind op de grond lag te kermen. Ik zag mezelf liggen en besefte dat die lach mij dus weer uit mijn helingfase wilde halen. Jacqueline wees me hier liefdevol op. ‘Voel maar Imke, geef je verdriet de ruimte….’ Dat deed ik en ik zakte nog meer naar het donker toe, het voelde als een bevalling, of sterven. Of beide tegelijk. Het maakte ook niet uit, ik wist dat er energetisch enorm veel in beweging was en dat dit helend zou zijn. Eindelijk voelde ik me lichter worden en dat zei ik ook hardop. ‘He, he….. ik voel dat het lichter wordt…’ en terwijl ik dat zei begon de zon op mijn gezicht te schijnen. Het was een grijze dag met een licht moment wat synchroon liep met mijn reis naar binnen.
Vele inzichten dienden zich aan. Het grootste inzicht wat ik hierdoor heb gekregen is: ‘Mijn brein stagneert mijn heling. Mijn brein mag mijn gevoelswereld meer de ruimte gaan geven.’ Daar waar ik in mijn hoofd zit, sta ik minder in verbinding met liefde. WOW, dat wist ik al…. Maar wat heb ik dit op een diepe laag mogen voelen en beseffen. Het besef dat ik zelf mijn liefde weer kan laten stromen, mezelf kan bevrijden, mijn hart al compleet is, ik ‘enkel’ moedig en kwetsbaar mag zijn en blijven. Dat ik in mijn leven de regie heb en daar verantwoording voor neem, telkens weer. Dankbaarheid voelde ik, dankbaarheid voor alle liefdevolle mensen die samen met mij deze healing wilden dragen. Ik voelde me gedragen door alle lieve mensen om me heen, en besefte weer dat ik niet alles alleen hoef te doen op aarde. Ik mag steun vragen.
En jij lieve vrouw/man, die dit leest, mag dit ook altijd doen. Je hoeft niet alles alleen te doen, want soms heb je andere mensen nodig om jouw eigen liefde te weer laten stromen.
Namaste: Ik buig diep.
Jacqueline en Wietse hebben een opleiding in het geven van systemisch energetisch werk. Wil je meer informatie over het opleidingsaanbod zie deze site voor meer informatie www.torxa.nl