Mark Schadenberg,
Ik probeer zonder verwachtingen naar deze sessie te gaan, maar jeetje wat is dat toch altijd lastig. Ik heb al veel gelezen over het werk van Mark en heb me echt al weken verheugd op deze afspraak. Om aan deze sessie mee te kunnen doen moet ik in de weken vooraf informatie opzoeken over mijn voorouders. En jeetje wat zijn het er veel. Ik heb 4 grootouders, 8 overgrootouders en ga zo maar door, en dan nog alle broertjes en zusjes, ook die van hun. Wow wat zijn er eigenlijk veel familielijnen. En als je dan trauma’s van 7 generaties met je meedraagt, hoeveel mensen zijn dat dan wel niet?
Mijn moeder, tante en zus worden aan de tand gevoelt over data, tijdstippen en heftige trauma’s in de familie. Alleen dit stuk vind ik al reuze interessant. Wanneer ik het boekwerk heb ingeleverd valt er toch wel een last van m’n schouders. Geen idee waarom. Tijdens deze zoektocht kom ik ook allerlei oude foto’s tegen en eentje bleef plakken. De foto van mijn oma sloeg ik op, op mijn bureaublad. Ze stond daar tussen alle andere documenten, voor een paar weken, ik had het gevoel dat ik er iets mee moest, maar wist niet wat, ik ben nogal opruimerig dus normaal had ik haar allang weer in de prullenbak gezet. Toen ik eenmaal bij het huis van Mark aankwam wat ik natuurlijk die foto allang weer vergeten.
De grote rode stoel stond voor mij klaar, ik zakte er heerlijk in weg en Mark zorgde ervoor dat ik me al snel op mijn gemak voelde door zijn aanwezigheid en een lekker kopje thee. Hij wilde graag direct de diepte in en zo geschieden. Welk trauma gaan we herleven vandaag. Ik zei dat het misschien m’n vaders trauma moest zijn of dat van mijn grootmoeder. Maar Mark had hier al op in-getuned en zegt we gaan naar het trauma van je Oma. Ik schrik en denk, die ken ik helemaal niet goed, maar is wel de vrouw die al weken op mijn bureaublad heb staan.
Zonder de trauma’s van mijn familie uit de doeken te doen, loop ik haar hele jeugd langs, veel thema’s waar ik een trauma op heb komen op verbazingwekkende manier aanbod. We lopen het langs, we kijken ernaar en laten het ook vooral bij haar. Een manier die ik zelf heel prettig vind. Zonder er een groter verhaal van te maken en mezelf ook niet als zielig te zien. Overigens zit ik nog steeds met m’n ogen dicht op die lekkere rode stoel maar voel ik haar traumastukken in mijn onderbuik. En dat door een ogenschijnlijk simpele inleef oefening en de mooie integere begeleiding van Mark.
Eenmaal thuis voel ik de energie door mijn lichaam stromen, ik voel me vrij, vrij om mezelf te kunnen zijn. Deze ervaring heeft daar zeker aan bijgedragen. Thank you, Thank you, Thank you, Mark!
Wil jij ook weten of jij het trauma van jouw (voor)ouders draagt? Wil je voorkomen dat jouw problemen niet die van je kinderen worden? Ga aan de slag. https://markschadenberg.com/